Kelimelerin İnsandılar

İnsan olmak ne demek bilmiyorum son günlerde, açıkçası bir kavram karmaşası yaşıyorum. Sadece seyirci olduğumuz, garip olaylar yaşıyoruz,içimde bir huzursuzluk hakim;ama asla umutsuzluk değil. Biliyorum ki bir gün benim masum çocuğumun gözlerindeki ışıltı gibi pırıl pırıl bir dünya özleminde olanlar galip gelecek tüm kötülüklere. Tüm evrenin barış içinde yaşadığı; nedensiz, niçinsiz, neye ait olduğun - neye sahip olduğun gözetilmeden temiz yürekle herkesin birbirine bakabildiği güzel günler bizimle olsun ne diyelim.Anne merhametinin, baba şefkatinin, insan vicdanı ve onurunun tüm bölünmeri yendiği günler... Bu güzel Nazım Hikmet şiiri de benden size armağan olsun:)

Bu geç vakit
bu sonbahar gecesinde
kelimelerinle doluyum;
zaman gibi, madde gibi ebedî,

  göz gibi çıplak,
el gibi ağır
                     ve yıldızlar gibi pırıl pırıl
 kelimeler.
Kelimelerin geldiler bana,
yüreğinden, kafandan, etindendiler.
Kelimelerin getirdiler seni,
onlar : ana,
  onlar : kadın
          ve yoldaş olan...
Mahzundular, acıydılar, sevinçli, umutlu, kahramandılar,
              kelimelerin insandılar...
Nazım Hikmet Ran.